‘Grutto’s, oh dat zijn zulke lastige vogels om te maken’. Ik kijk haar vragend aan. We hebben het over mijn aanstaande vakantie op een Waddeneiland en ik heb haar net verteld waarom ik daar in deze periode van het jaar zo graag ben, vanwege de vogels. Maar dat van het maken van die vogels moet ze me toch even uitleggen want ik kan vanalles bedenken maar het meest handig is om te vragen wat ze bedoeld.
Zelf ging ze ook zo graag op reis verteld ze, vaak is ze in India geweest. En dan komt ook het verhaal over de vogels. Ze maakte namelijk collages van vogels met echte veertjes. Vanuit heel het land werden er veertjes naar haar opgestuurd, want de mensen wisten wat ze deed. De collages werden met uiterste precisie gemaakt, de afbeelding niet van echt te onderscheiden. En ze werden verkocht, zelfs in het buitenland. En de opbrengst van die collages ging naar een goed doel, naar Woord en Daad. Voor een project in India waar met de opbrengst een opleiding werd gefinancierd voor meisjes, om ze een vak te leren en hen een toekomst te bieden. En als die meisjes de opleiding hadden afgerond kregen ze een naaimachine, zodat ze zelf aan de slag konden, zelf richting geven aan hun leven.
En zij ging dan naar deze scholen toe om bij de uitreiking van die naaimachines te zijn. Om met eigen ogen te zien dat haar werk en haar bijdrage waardevol was. En ze mist het nog iedere dag, het maken van de vogels, het reizen, de waardevolle invulling van haar leven. Toen ze verhuisde heeft ze al haar spullen weggedaan, ze had er geen plek meer voor zegt ze, maar vervelender nog, haar ziekte maakt dat ze keuzes moet maken.
Ze vindt nu andere waardevolle invullingen, dat noem ik nou veerkracht.