29 augustus 2020 ik zit voor de TV en kijk naar Wende’s Kaleidoscoop met bekende en minder bekende artiesten. Ze spelen en zingen in het Koninklijk Theater Carré, alleen met elkaar als publiek, geen hoorbaar applaus, wel samen.
Die zaterdag ligt voor de week waarin we met ‘A lot of…’ het seizoen hopen te starten, we mogen bij elkaar komen, niet met te veel mensen en het liefst buiten. En dat doen we ook, we zoeken elkaar op en laten elkaar weten, op veilige afstand, dat we elkaar zo missen, dat we het samen zingen zo missen en hoe fijn het is om dan toch samen te kunnen zijn, ook al staan we buiten op een overdekte parkeerplaats.
Het weekend daarna volgt een zangweekend in het Akoesticum, datzelfde gevoel, wat fijn om dit te kunnen en mogen doen en wat is het spannend. Iedereen is voorzichtig en realiseert zich hoe bijzonder het is dat we bij elkaar zijn. Ook de week daarop kunnen we repeteren in Klaaswaal, binnen, waar het toch weer anders klinkt en waar je tijdens het zingen van een nummer echt even vergeet hoe het buiten is. Hoe het is wanneer je de deur uit stapt.
En dan horen we dat er geen groepen meer bij elkaar mogen komen en is het repeteren met elkaar over. Netwerken en koren buitelen over elkaar heen tot op de dag van vandaag en zij lijken de essentie vergeten te zijn. En precies daar schreef ik over, eind september, de missie van ‘A lot of…’. Een diepgewortelde wens om, 17 jaar geleden, samen met mijn grootste vriend, een muziekorganisatie op te richten om een veilige, toegankelijke en eerlijke omgeving te creëren waarin ruimte is voor zelfrespect, enthousiasme en passie. En dat is wat we ook nu moeten doen, een veilige en eerlijke omgeving creëren.
Zaterdag 29 november, ik zet achteloos een documentaire over Coldplay aan (als ik iets saais moet doen zet ik vaak een programma op dat me afleidt) en ik kan me al gelijk niet meer concentreren op het werk dat ik aan het doen ben. Chris Martin die het podium op rent van een uitverkocht stadion in São Paulo, 55.000 mensen, bij elkaar, allemaal zingen ze mee…huizenhoog kippenvel! En wat een mooi, waargebeurd verhaal, van vijf vrienden die ruim 20 jaar geleden, op de Universiteit al heel erg zeker wisten dat ze een band wilde vormen en dat tot op de dag van vandaag doen, nog steeds als vrienden. En vanuit die veilige omgeving de mooiste nummers schrijven, prachtige verhalen op een melodie.
En zo hoor ik later het nummer, met de voor december toepasselijke titel, ‘Christmas lights’. En als je denkt dat het een standaard kerstliedje is dat over lichtjes gaat bij de kerstboom dan mag je gewoon nog een keertje luisteren. Want zoals ieder nummer van Coldplay een verhaal vertelt, vertelt dit nummer het verhaal van in de steek gelaten zijn, verlangen en hoop.
En voor mij voelt 2020 op muziekgebied als het liedje, kwijtgeraakt zijn waar ik zo van hou, het zingen en muziek maken met elkaar, met m’n vrienden. Het verlangen om dat terug te krijgen en de hoop die ik altijd zal hebben dat het weer terug komt.