De revalidatie na een operatie verliep niet zoals verwacht en ik had een vermoeden dat er iets anders aan de hand was. Na het delen van mijn gedachten werd een traject van onderzoeken gestart met, helaas, een bevestiging van mijn vermoeden. Ik paste mijn therapie aan op de nieuwe diagnose.
Nog altijd ben ik nauw bij hen betrokken. Iets meer op afstand want ze doen ontzettend veel zelf en zijn erg inventief met het bedenken van oplossingen voor de uitdagingen waar ze voor staan. En steeds worden die oplossingen aan mij voorgelegd zodat ik met hen kan meebewegen en ze eventueel tips kan geven. Een hele fijne samenwerking en een schoolvoorbeeld van zelfredzaamheid.
En dan komt er een telefoontje, op hun trouwdag dus ik feliciteer ze maar er is iets aan de hand: ze heeft haar been gebroken. Een hele lelijke breuk, zo blijkt, in een al eerder geopereerd been. Ze kan niet meteen geopereerd worden want er zijn complicaties. Het is afwachten wat er nu gaat gebeuren.
Na een aantal spannende dagen wordt ze geopereerd, natuurlijk word ik meteen op de hoogte gesteld alleen komen we niet verder dan het steeds inspreken van voicemailberichten. Het belangrijkste is dat het goed gaat met haar.
En na een zware dag, met moeilijke gesprekken, pittige beslissingen, verdrietige mensen. Wanneer ik al met mijn jas aan sta om, eigenlijk veel te laat, eindelijk naar huis te gaan. Gaat de telefoon, ik zie wie er belt, gun mezelf dit gesprek, neem op en hoor: ‘Lianne, wat ontzettend fijn om je eindelijk te spreken. Je stemt klinkt als muziek’.