Ik loop de ruimte binnen en er staat muziek aan, veel van de mensen die hier zijn zingen of bewegen mee. Hij kent ieder woord van het nummer dat te horen is en geniet. In een opwelling zeg ik: ‘Kom we gaan dansen’. Niet de meest voor de hand liggende keuze aangezien ik echt niet uitblink in dansen en mogelijk meer een hindernis ben dan waardig danspartner. Hij staat op en we wagen een dansje en zingen mee. En hoe vanzelfsprekend en spontaan dit misschien lijkt, het is allesbehalve dat.
We hebben hem namelijk een tijdje moeten missen, een ontzettend vervelende samenloop van omstandigheden zorgde ervoor dat hij in het ziekenhuis belandde. In coma, aan de beademing, vrezend voor zijn leven. Nu heeft hij ons in de afgelopen jaren vaak verbaasd, versteld doen staan. Al vaak een ontzettende veerkracht getoond. Alleen hadden we het gevoel dat we er niet op mochten rekenen dat hij ook nu terug zou veren. En toch kwam hij uit de coma, ging revalideren en afgelopen week zijn we weer gestart met fysiotherapie.
En zo waagden we samen een dansje en dacht ik aan de volgende uitdrukking: “Wacht in het leven niet tot de storm gaat liggen, maar leer hoe te dansen in de regen.’