Na mijn tandarts bezoek mag ik uit de glazen pot, die op de balie van de assistente staat, een klein, gummidiertje uitzoeken. Na een paar jaar heb ik het halve oerwoud verzameld en steeds als ik zo’n diertje mag uitzoeken geeft het datzelfde gevoel: trots op dat ik het weer doorstaan heb!
We schrijven kleuter- en lagere schooltijd.
Eind vorig jaar, toch wel zo’n 4 weken geleden, werd ik getest om te weten of ik geschikt zou zijn als bloeddonor. Gewoon bloed af laten nemen zodat het gebruikt kan worden voor allerlei medische doeleinden. Vooral voor andere mensen. Ik krijg te horen dat ik geschikt ben (wat voor mezelf ook een fijn bericht is) en net voor oudjaar krijg ik een oproep.
En daar ging ik vanmorgen, ik vond het serieus spannend. Waarom, geen flauw idee, tandartsgevoel?
Ik ga naar binnen en krijg een warm onthaal. Als je even in een dipje zit zou ik je aanraden om bloeddonor te worden!
Omdat ik een hele algemene bloedgroep heb, die daarom ook veel nodig is, wordt me gevraagd of ik wil overwegen om ook bloedplasma te geven. Mijn aderen moeten daar wel geschikt voor zijn, iets met rek en stevigheid. Na het lezen van de informatiefolder wil ik ontzettend graag dat mijn aderen goedgekeurd worden! Ik wist niet dat er zoveel nodig is. Ik mag gaan zitten en de volgende, ontzettend aardige verpleegster, komt bij me. Zij controleert mijn aderen en deze worden goed bevonden.
Tijdens het bloed afnemen kijk ik om me heen, ik zie allemaal mensen die respectvol en hartverwarmend bezig zijn met andere mensen, die belangeloos geven voor medemensen. En daar word ik zo gelukkig van.
Als ik klaar ben vraagt de verpleegster hoe ik me voel, want ik ben wat klammig. Ik zeg dat ik het spannend vond en dat ik verder ok ben. Ik krijg een kaart dat mijn donor carrière is begonnen, ik heb een afspraak om ook plasma te geven en….een sleutelhanger met mijn bloedgroep er op!
Ik loop naar buiten met een glimlach, het voelt hetzelfde als het uitzoeken van een gummidiertje bij de tandarts. Er zit een kleine 40 jaar tussen.