Het doet iets met je, bewegen… Je merkt vaak pas wat het met je doet nadat je er een tijdje mee bent gestopt. Dan weer opstarten is niet makkelijk, maar wel heel erg aan te raden. Waarom?
Dan is er ook nog de zogeheten ‘buitencategorie’. Deze mensen kunnen eigenlijk niet meer zo goed bewegen, maar doen het gewoon. Die gáán, vaak zonder erover na te denken. Ik denk dat het geen uitleg nodig heeft dat dit de meest uitdagende categorie is om te begeleiden.
Stel je eens voor dat je wilt lopen. In je hoofd kun je lopen, je hebt kracht genoeg en je ziet en hoort alles best nog goed. Je hebt altijd goed kunnen lopen, maar nu staan je voeten ineens vastgeplakt aan de vloer. Dat gebeurt niet altijd, maar bijvoorbeeld als je door een draaideur moet lopen of door een smalle gang, het openbaar vervoer in wilt stappen op opstaat uit een stoel.
Dit zijn vaak mensen uit de buitencategorie, dus die gáán. En doordat ze gáán, gaat er vaak ook iets kapot wat het bewegen alleen maar moeilijker maakt. Zo ook bij een mevrouw die ik begeleid, die meer dan zeer regelmatig vastgeplakt stond aan de vloer en op zo’n moment omviel als een pilaar en iets brak.
Gelukkig zijn er dan hulpmiddelen. Zij was één van de weinigen die meteen in was voor een driewieler (een rollator was al onderdeel van de collectie). Zodra ze hersteld was en het stuur vast kon houden ging ze fietsen. Nu komt ze met die fiets naar de praktijk.
Toen trad het principe eerst zien, dan geloven in werking. De ‘anti-rollator’ meneer bij wie ik het woord driewieler in mijn mond had durven nemen, zag haar op de fiets aankomen en vond het prachtig. En zo gebeurde het dat hij tóch een proefrit maakte. Als een kind zo blij zat hij op de fiets. Zijn eigen fiets is inmiddels in bestelling en hij wacht met spanning tot de fiets klaar is en hij weer op pad kan.
Daarom!