Maand: september 2023

Ergens een jaar of 45 geleden valt er een kaart in de brievenbus. Net daarvoor is mijn moeder aan het stofzuigen en klinkt de muzikale fruitmand op de radio. Niet eens op de achtergrond maar boven het geluid van de stofzuiger uit. De kaart is een uitnodiging voor de kleuterschool, ik ben van harte welkom in het nieuwe schooljaar. Ik kan me herinneren dat ik het hartstikke spannend vond maar ook dat ik er zin in had. Fantastische jaren bij juffrouw Gijzel en natuurlijk een schoolfoto.

Vele schoolfoto’s volgden maar deze koester ik. Naast dat ik als een kind zo blij was met de jurk op de foto:  Als het wat kouder was kon er een blouse onder en als het warm was ‘met zonder mouwen’ (Gewoon een slimme zet van m’n moeder). Is het ook de enige schoolfoto waar mijn pony én m’n gebit in takt zijn.

De jaren daarna volgde er dubieuze, asymmetrische of te korte pony’s . Gevalletjes ‘nog even bijknippen voor de foto’. En die tanden heb ik gewisseld tot ver op de middelbare school. Terug naar de foto, ik zie mezelf en mogelijk is het buitenkantje wat veranderd, de blik is hetzelfde en voelt nog steeds hetzelfde. Dit ben ik!

Eind jaren ’80, ik zit op de padvinderij maar vind het niks. De activiteiten die plaatsvinden in het naastgelegen gebouw liggen mij veel meer, een clubje mensen dat iedere zaterdag op excursie gaat om vogels te kijken. En zo gebeurt het dat ik op een zaterdag op mijn oude witte opoefiets, ergens in de winter bij weet ik veel hoeveel graden onder nul, de Haringvlietbrug overfiets naar de Ventjager.

We sluiten ons aan bij de JNM en als ons clubje kleiner wordt ga ik mee op excursie met een groep uit Dordrecht. Niet op de fiets over de brug maar door de tunnel. Vele zaterdagen en een zomerkamp volgen om elkaar vervolgens uit het oog te verliezen door studie en verhuizingen.

Ruim 10 jaar later loop ik stage in Amsterdam bij Henk van der Geest lichtontwerpen. Voor de afsluiting van mijn stage gaan we naar Texel, we eten gezamenlijk in de Worsteltent en er wordt doodleuk gezegd dat de laatste boot vertrokken is en dat we een weekend op het eiland blijven.Vervolgens kom ik een tijdje niet op het eiland maar daar komt in 2016 verandering in. Ik maak kennis met het werk op een schapenboerderij en de jaren daarna ben ik er weer regelmatig, meestal om mijn handen uit mijn mouwen te steken. Tijdens een lunch in de Worsteltent komt Henk aanlopen, een onverwacht weerzien.

Een paar maanden later neem ik contact op met hem voor een weerzien zoals we afspraken in de Worsteltent. Hij weet alleen niet wanneer het lukt om af te spreken want hij is op dat moment erg ziek In juni van dat jaar overlijdt hij. Hij wordt op Texel begraven en ik bezoek een zomer later het prachtige gedenkteken dat voor hem gemaakt is, haal een kaasje uit de automaat bij de Waddel, neem een duik in zee bij Paal 9 en ga langs vrienden.

Half juli valt er een uitnodiging in de bus, voor een feestje op Texel. En zo ging ik afgelopen weekend weer op vogelexcursie, met een vogeldeskundige die ik 34 jaar geleden leerde kennen, nam een duik in zee en vierde het leven met lieve, oude vrienden bij Paal 9. Het kerkje van Den Hoorn stond prachtig te stralen op de terugweg.

Ik loop de ruimte binnen en er staat muziek aan, veel van de mensen die hier zijn zingen of bewegen mee. Hij kent ieder woord van het nummer dat te horen is en geniet. In een opwelling zeg ik: ‘Kom we gaan dansen’. Niet de meest voor de hand liggende keuze aangezien ik echt niet uitblink in dansen en mogelijk meer een hindernis ben dan waardig danspartner. Hij staat op en we wagen een dansje en zingen mee. En hoe vanzelfsprekend en spontaan dit misschien lijkt, het is allesbehalve dat.

We hebben hem namelijk een tijdje moeten missen, een ontzettend vervelende samenloop van omstandigheden zorgde ervoor dat hij in het ziekenhuis belandde. In coma, aan de beademing, vrezend voor zijn leven. Nu heeft hij ons in de afgelopen jaren vaak verbaasd, versteld doen staan. Al vaak een ontzettende veerkracht getoond. Alleen hadden we het gevoel dat we er niet op mochten rekenen dat hij ook nu terug zou veren. En toch kwam hij uit de coma, ging revalideren en afgelopen week zijn we weer gestart met fysiotherapie.

En zo waagden we samen een dansje en dacht ik aan de volgende uitdrukking: “Wacht in het leven niet tot de storm gaat liggen, maar leer hoe te dansen in de regen.’

De revalidatie na een operatie verliep niet zoals verwacht en ik had een vermoeden dat er iets anders aan de hand was. Na het delen van mijn gedachten werd een traject van onderzoeken gestart met, helaas, een bevestiging van mijn vermoeden. Ik paste mijn therapie aan op de nieuwe diagnose.

Nog altijd ben ik nauw bij hen betrokken. Iets meer op afstand want ze doen ontzettend veel zelf en zijn erg inventief met het bedenken van oplossingen voor de uitdagingen waar ze voor staan. En steeds worden die oplossingen aan mij voorgelegd zodat ik met hen kan meebewegen en ze eventueel tips kan geven. Een hele fijne samenwerking en een schoolvoorbeeld van zelfredzaamheid.

En dan komt er een telefoontje, op hun trouwdag dus ik feliciteer ze maar er is iets aan de hand: ze heeft haar been gebroken. Een hele lelijke breuk, zo blijkt, in een al eerder geopereerd been. Ze kan niet meteen geopereerd worden want er zijn complicaties. Het is afwachten wat er nu gaat gebeuren.
Na een aantal spannende dagen wordt ze geopereerd, natuurlijk word ik meteen op de hoogte gesteld alleen komen we niet verder dan het steeds inspreken van voicemailberichten. Het belangrijkste is dat het goed gaat met haar.

En na een zware dag, met moeilijke gesprekken, pittige beslissingen, verdrietige mensen. Wanneer ik al met mijn jas aan sta om, eigenlijk veel te laat, eindelijk naar huis te gaan. Gaat de telefoon, ik zie wie er belt, gun mezelf dit gesprek, neem op en hoor: ‘Lianne, wat ontzettend fijn om je eindelijk te spreken. Je stemt klinkt als muziek’.