Maand: november 2022

Ik loop een betonnen trap af, geen trede is gelijk en zelfs als je denkt dat er niks mis is met je balans is dit nog een uitdaging.

Onder aan de dijk kom ik op een pad met stoeptegels terecht, ze hebben vast ooit recht gelegen. Nog steeds loopt het pad een stukje naar beneden want ik ben nog niet onder aan de dijk. Het pad gaat over in een dikke laag grind waar je je doorheen moet ploegen. Er is niet gekeken naar een kuub meer of minder, zeg maar.

Dan kom ik bij de voordeur en bel aan. De deur wordt opengedaan en voor deze deur zit een hordeur die een stootje kan hebben.
‘Kom binnen’ klinkt het en ik kijk in een vriendelijk gezicht met de typische en herkenbare trekken die ik bij veel van de mensen zie die ik behandel.
Ik moet goed opletten bij het naar binnenstappen want de drempel is best hoog. Ik loop de smalle gang door die een beetje voelt als hellingbaan en kom in de knusse huiskamer. Maar niet voordat ik nog twee treetjes heb moeten nemen.

We spreken over het doen van oefeningen, dat bewegen belangrijk is en waar je zoal op moet letten. Onder andere kracht, balans, conditie.
Ze vraagt of ik de rest van het huis even wil zien, dit omdat het voor haar ontzettend belangrijk is om te weten welke aanpassingen er mogelijk gedaan moeten worden. Want ze wil hier zo lang als het kan blijven wonen.

We lopen door het huis, treetjes af, hellingbaan naar beneden, door de deur naar de keuken. Hoekje om, naar de schuur, richting het washok. Sommige mensen zouden deze afstand ‘een blokje om’ noemen. Ze laat me zien hoe ze dingen doet, wat er al is aangepast en wat er op de korte termijn op de planning staat om nog aan te pakken.

En dan komt de vraag: ‘Welke oefeningen moet ik allemaal doen’.
Ik kijk haar aan en zeg: ‘Iedereen met deze uitdaging in het leven zou wensen dat hij zo’n eigen circuit had.’ Het dagelijks halen van de post boven aan de dijk is alleen al voldoende kracht – en balanstraining.

We nemen afscheid en ik moet met behoorlijk wat kracht de deur open doen, neem de stap over de drempel, ploeg door het grind, til m’n voeten op om niet te struikelen over de tegels en probeer met een onmogelijk ritme de betonnen trap op te komen.

Ik sta naast de brievenbus, bovenop de dijk en kijk uit over de rivier, een regenbui komt mijn kant op maar de zon is er nog net. Soms heb je geluk.

‘Grutto’s, oh dat zijn zulke lastige vogels om te maken’. Ik kijk haar vragend aan. We hebben het over mijn aanstaande vakantie op een Waddeneiland en ik heb haar net verteld waarom ik daar in deze periode van het jaar zo graag ben, vanwege de vogels. Maar dat van het maken van die vogels moet ze me toch even uitleggen want ik kan vanalles bedenken maar het meest handig is om te vragen wat ze bedoeld.

Zelf ging ze ook zo graag op reis verteld ze, vaak is ze in India geweest. En dan komt ook het verhaal over de vogels. Ze maakte namelijk collages van vogels met echte veertjes. Vanuit heel het land werden er veertjes naar haar opgestuurd, want de mensen wisten wat ze deed. De collages werden met uiterste precisie gemaakt, de afbeelding niet van echt te onderscheiden. En ze werden verkocht, zelfs in het buitenland. En de opbrengst van die collages ging naar een goed doel, naar Woord en Daad. Voor een project in India waar met de opbrengst een opleiding werd gefinancierd voor meisjes, om ze een vak te leren en hen een toekomst te bieden. En als die meisjes de opleiding hadden afgerond kregen ze een naaimachine, zodat ze zelf aan de slag konden, zelf richting geven aan hun leven.

En zij ging dan naar deze scholen toe om bij de uitreiking van die naaimachines te zijn. Om met eigen ogen te zien dat haar werk en haar bijdrage waardevol was. En ze mist het nog iedere dag, het maken van de vogels, het reizen, de waardevolle invulling van haar leven. Toen ze verhuisde heeft ze al haar spullen weggedaan, ze had er geen plek meer voor zegt ze, maar vervelender nog, haar ziekte maakt dat ze keuzes moet maken.

Ze vindt nu andere waardevolle invullingen, dat noem ik nou veerkracht.