“Standin’ in the Hall of Fame
And the world’s gonna know your name
‘Cause you burn with the brightest flame”
Ik heb je leren kennen doordat je zingt in het popkoor, door een aantal levensgebeurtenissen leren we elkaar beter kennen en raken we bevriend.
Je start je eigen praktijk, dat gaat geweldig. We sporten samen, denken samen na over jouw en mijn persoonlijke en zakelijke uitdagingen en daarnaast is er altijd de muziek die ons verbindt.
Je komt naar ieder optreden van de band en bent mijn grootste fan. Zelf zing je ook ontzettend graag en geniet van alle kooravonden, zangarage’s en zangweekenden.
De eerste keer dat ik meedoe met de Roparun komt mijn team langs jouw huis, jullie staan samen langs de route en we stoppen even. Het is een emotioneel moment want je hebt net te horen gekregen dat je een melanoom hebt. Veel tijd om stil te staan is er letterlijk en figuurlijk niet. Niet op dat moment maar ook later niet, want je bent een vrouw met een missie!
Ons contact wordt intensiever, het sporten wordt steeds belangrijker want je wilt de Alpe d’ Huez beklimmen. Inmiddels weet ik dat wat je in je kop hebt niet in je kont zit dus we gaan er voor, jij gaat er voor! En je doet het, met jouw overwinningslied ‘Standing in the hall of fame’
Je krijgt naast kleine overwinningen vooral veel teleurstellingen te verduren en je knokt, je leven hangt er vanaf.
En ik knok met je mee, voel me machteloos en zoek naar iets waarmee ik je kan helpen. Meelijden kan ik niet, meeleven wel. Ik start met een studie zodat ik je kan ondersteunen in je praktijk, je kan bijna niet geloven dat ik dat voor je over heb. Ik zeg dat dit het minste is wat ik voor je kan doen.
De therapie slaat niet aan en jullie vragen me mee naar de afspraak in het ziekenhuis voor de uitslag van je laatste onderzoeken. Je krijgt te horen dat er niets meer voor je gedaan kan worden, inmiddels ben je door alle therapie zo verzwakt dat het voor jou een zegen is om opgenomen te worden en een beetje aan te sterken. Als je terug bent bedenken we met elkaar hoe we aan de slag gaan in de praktijk, in het proces besluit je dat het niet meer gaat en wilt stoppen. We ronden het met elkaar af en dat geeft je uiteindelijk ontzettend veel rust.
Vanaf het moment dat je slecht nieuws kreeg heb ik dagelijks even aan je gedacht en vaak kwam er dan een nummer op in mijn hoofd. Dat nummer stuurde ik je dan en de gezamenlijke speellijst werd gelukkig steeds langer. Van ‘I’m a survivor’ en ‘Addicted to crying’ tot ‘Fix you’ en ‘Holy Holy‘. Ik weet niet meer hoeveel nummers ik gestuurd heb maar steeds was jouw gemoedstoestand, ervaring, beleving of emotie van dat moment inspiratie voor mijn keuze.
En toen het bijna niet meer ging hebben we met een klein groepje nog samen met je gezongen. Hoe toepasselijk ‘Don’t worry about me‘. Ook jij had jouw partij ingestudeerd.
Op de dag dat je afscheid moest nemen van het leven heeft onze speellijst steeds gespeeld. We waren juist onderweg naar je toen we het bericht kregen dat je er niet meer was. De dagen daarna was ieder nummer dat we gedeeld hebben van toepassing en een ontzettend fijn houvast.
Ik zong ‘Love on the rocks’ voor je en je eigen zangcluppie was er voor een muzikaal eerbetoon tijdens jouw herdenking. Je liefste vrienden hebben de dienst geleid.
Ik heb er vijf jaar voor nodig gehad om dit te kunnen schrijven, een klein deel van wat we allemaal met elkaar hebben beleefd. Je verdient het zo om herinnert te worden!