En toen ging het mis.
Niemand had echt in de gaten dat ze er een keertje niet was voor haar dagelijkse bakje koffie. Koffie verkeerd met extra melk. Ze weet altijd precies wanneer ze op stop moet drukken zodat haar kopje niet overloopt.
Het viel ook niet meteen op dat ze een keertje niet op de galerij zat aan het einde van de middag, om vanaf de verdieping naar beneden te kijken en een praatje te maken met degene die op de andere stoel zat. Terwijl ze daar niet te missen is, want ze praat nogal hard. En als ik de trap op loop, zwaait ze altijd uitbundig want zien doet ze wel erg goed.
Ze is veel op haar eigen kamer. Daar heeft ze zo haar eigen bezigheden. ’s Middags en ’s avonds eet ze ook op haar kamer. Ze is niet zo van de mensen.
Maar nu was er iets anders aan de hand. Ze had de kleur van haar laken en was slecht aanspreekbaar. Het ging zelfs zo snel zo slecht met haar dat ze naar het ziekenhuis moest.
‘Deze gaat het waarschijnlijk halen,’ werd er gezegd terwijl ze buiten bewustzijn leek.
Ze berustte erin dat het haar tijd was. Ze was er klaar voor. Maar… het was niet haar tijd. Ze knapte op en loopt inmiddels weer achter haar rollator door het zorgcentrum.
Wat ben ik blij dat ze er weer is! En dat ik weer heel hard ‘GOEDEMORGEN!’ tegen haar moet roepen, want als ik dat niet doe, zegt ze ‘Hè?!’ Toen ik voor het eerst kwam stagelopen op deze locatie was zij mijn eerste patiënt.
Ze gaat haar eigen gang en ze heeft niet veel zorg nodig, maar wel een veilige omgeving en aandacht. Iemand die op haar let.